Od miesiąca mieszkam nad morzem. I to dosłownie – na sopocką plażę mam dwie minuty.
A stało się to tak: mój rok miał wyglądać zupełnie inaczej. Jak pewnie wszystkich zresztą, ale u mnie do zawirowań ogólnoświatowych doszły jeszcze te osobiste. Jedno się nie zmieniło – od jakiegoś czasu miałam poczucie, że mimo że Warszawę bardzo lubię, to mieszkam w niej już długo i chciałabym przenieść się gdzie indziej.
Myślałam o Azji, ale z oczywistych względów nie wyszło. Mam też psa i nie chciałabym go zostawiać moim rodzicom na bardzo długo. Po głowie zaczął mi więc chodzić Berlin. Ale potem ktoś napisał mi na Instagramie komentarz, że nie mam w jakiejś eko kwestii racji i żebym się doedukowała – i że w nowym numerze Pisma jest na ten temat artykuł. Poszłam więc do kiosku po Pismo, którego nigdy wcześniej nie czytałam, i odkryłam że organizują nad morzem rezydencję artystyczną dla pisarzy. Czyli opłacają wybranej osobie miesięczny pobyt w Sopocie, żeby mogła w spokoju tworzyć.
Wysłałam od razu zgłoszenie, a potem… doszłam do wniosku, że co ja będę czekać na wyniki, przecież sama mogę sobie zrobić rezydencję artystyczną. Tym bardziej, że chciałam wyjechać na dużo dłużej niż miesiąc.
Pomysł z morzem mi się spodobał, więc się spakowałam, wynajęłam swoje warszawskie mieszkanie i znalazłam mieszkanko na poddaszu w 200-letniej rybackiej chacie nieopodal sopockiej plaży. Czytaj dalej
 na konsumpcję?){kind=link}
